Na kartach kalendarza znajdziemy archiwalne fotografie ukazujące Władysława Tarczyńskiego w różnych sytuacjach, a także skany dokumentów związanych z Jego działalnością.

Rok kalendarzowy otwiera zdjęcie ukazujące Władysława Tarczyńskiego w czasie internowania na zamku Celle (zdjęcie z 1916 roku). Na kolejnych planszach, przypisanych poszczególnym miesiącom, widzimy Tarczyńskiego m.in. jako uczestnika obchodu uroczystości 30-lecia Ochotniczej Straży Ogniowej w Łowiczu (zdjęcie z 1909 r) oraz oprowadzającego wycieczkę z Kutna na terenie ruin zamku arcybiskupów gnieźnieńskich w Łowiczu w 1913 r.

W kalendarzu znalazły się także piękne dyplomy: przynależności Tarczyńskiego do Archikonfraterni Literackiej przy Kościele Metropolitalnym św. Jana w Warszawie (1894) oraz otrzymania przez niego srebrnego medalu za praktyczne wozy rekwizytowe straży ogniowej, przyznanego przez Towarzystwo Wyścigów Konnych w Warszawie (1883 r.)

Promocja kalendarza, będąca niejako początkiem roku jubileuszowego Tarczyńskiego, odbyła się w sobotę, 7 października 2017 r. Sali Barokowej łowickiego muzeum. Poprzedził ją spacer Śladami Władysława Tarczyńskiego, który poprowadził przewodnik PTTK Zdzisław Kryściak.

Kalendarz wydany został przez Archiwum Państwowe w Warszawie.

Kilka zdań przypomnienia o Władysławie Tarczyńskim.
Z zawodu był korektorem i stroicielem fortepianów. Urodził się 22 VI 1845 w Płocku w rodzinie szlacheckiej, pielęgnującej wartości patriotyczne i chrześcijańskie jako syn Kazimierza – właściciela wytwórni fortepianów i Agnieszki z Wachulskich. Do Łowicza przybył na stałe w 1862 roku. Od 1867 reklamował się jako korektor fortepianów, prowadząc jednocześnie ich skład i najem. Wspólnie z żoną Wandą z Karpowiczów, nauczycielką, założył w 1879 bezpłatną wypożyczalnię dla ludu. Cieszył się wielkim uznaniem i szacunkiem łowiczan.

Był zapraszany do licznych komitetów obchodów i wystaw oraz uczestniczył w pracach różnych instytucji i stowarzyszeń. Należał do współzałożycieli i organizatorów Ochotniczej Straży Ogniowej w Łowiczu, dla której zaprojektował w 1881 wóz rekwizytowy, działał aktywnie w Towarzystwie Pożyczkowo-Oszczędnościowym (1899), Towarzystwie Wzajemnego Kredytu (1901), Towarzystwie Pomocy dla Biednych (1902), oddziale Towarzystwa Śpiewaczego „Lutnia” (1903), kole Polskiej Macierzy Szkolnej (1905) oraz oddziale Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego (1908).

Wiele publikował na łamach pism warszawskich, w 1899 wydał zaś książkę „Łowicz. Wiadomości historyczne z dodaniem innych szczegółów”, był też autorem dzieł o charakterze religijnym. Swoje wspomnienia z pierwszych 9 miesięcy Wielkiej Wojny spisał w formie dziennika (wyd. przez NDAP w 2015). Największą jego pasją było jednak kolekcjonerstwo przedmiotów i dokumentów historycznych, stanowiących świadectwo dziejów i kultury państwa polskiego.

Stały się one zalążkiem udostępnionych publicznie w 1905 w budynku łowickiej straży zbiorów Muzeum Starożytności i Pamiątek Historycznych, które do wybuchu I wojny światowej liczyło prawie 3 tys. eksponatów. Na zbiory Muzeum składały się przedmioty od czasów prahistorycznych aż po lata mu współczesne. Wśród nich były m.in. eksponaty archeologiczne, skamieniałości i minerały, broń, narzędzia i ubiory, przedmioty sztuki, medale i numizmaty, pieczęcie, a także tzw. zbiory biblioteczne, składające się z książek i dokumentów, planów i map oraz roczników pism.

Podczas I wojny światowej jego Muzeum było kilkakrotnie plądrowane przez Niemców. Za krytykę poczynań okupanta został internowany i osadzony na kilkanaście miesięcy w obozie jenieckim w Celle pod Hanowerem. Po powrocie do Łowicza mógł ocenić straty, który wyniosły kilkaset eksponatów. Zmarł 6 października 1918 roku, został pochowany na cmentarzu Emaus w Łowiczu. Przed śmiercią sporządził akt darowizny, na mocy której przekazał swoje zbiory miastu, czyniąc odpowiedzialnym za ich stan i bezpieczeństwo najmłodszego syna Mariana, córkę Jadwigę oraz jej męża Emila Balcera.

Foto: www.lowiczanin.info